خدایا
هنگامی که غرش رعد آسای من در بحبوحه طوفان حوادث محو می شد و به کسی نمی رسید
هنگامی که فریاد استغاثه من در میان فحش ها و تهمت ها و دروغ ها ناپدید می شد...
تو ای خدای من
ناله ضعیف شبانگاه مرا می شنیدی
بر قلب خفته ام نورمی تافتی
به استغاثه من لبیک می گفتی
تو ای خدای من
در مواقع خطر مرا تنها نگذاشتی
تو در تنهایی
انیس شبهای تار من شدی
تو در ظلمت نا امیدی دست مرا گرفتی و هدایت کردی
در ایامی که هیچ عقل و منطقی قادر به محاسبه نبود
تو بر دلم الهام کردی و به رضا و توکل مرا مسلح نمودی
خدایا تو را شکر می کنم
که مرا بی نیاز کردی تا از هیچکس و از هیچ چیز انتظاری نداشته باشم.»

پ.ن:

آقا مصطفی!

این روزها دوباره صحبت هجوم بیگانگان به شیعیان شده.

دوباره به وجود سربازانی چون تو نیاز هست.

کسانی که تا امام و رهبر مملکت شون یه پلک بزنه،سریع خودشونو

برای جهاد آماده میکنن و منتظر لب به سخن گشودن فرمانده ان.

کاش بودی و میدیدی که اگه امثال کاوه،همت،خرازی،چمران و...

سی سال پیش بودن و برای این مملکت افتخار آفرینی کردن،

الآن هم هستن کسانی که خواب رو بر دیدگان دشمن حروم کردند.

شما نیستین ولی حاج قاسم و این سپاه عظیمش در سرتاسر 

دنیا نذاشتن کمبود شما احساس بشه.

زنده باد شیعه،زنده باد ایران و ایرانی...